صدای بلند و رسای مرگ بر دیکتاتور در مراسم آقای منتظری)

صدای بلند و رسای مرگ بر دیکتاتور در مراسم آقای منتظری

تازه از قم رسیدم. آقای منتظری را بدرقه کردیم. او بر دوش سبزترین مردمان این روزگار روان شد و در دل‌ها جای گرفت. «حسینعلی منتظری» نه به پیشوند «عظما» و «پیشوا» نیاز داشت نه به پسوند «ره»، او «ارتحال» نکرد مانند همه‌ی انسان‌ها، درگذشت، مرد. همه می‌میرند اما همه این شناس و سعادت را ندارند که بر دوش، در قلب، آگاه‌ترین و آزادترین مردمان در حالی که زیر سرنیزه هستند و بیم از دست دادن مال و مقام و جان دارند بدرقه شوند.
مقبول مردم آگاه بودن از هر صفتی بالاتر است. ترسوهایی که پشت القاب و عناوین دروغین خود را مخفی می‌کنند هرگز به این درجه از بزرگی و معرفت نمی‌رسند که بتوانند همه را بنهند و خود باشند بی‌هیچ عنوان و لقبی. جمعی را که من می‌شناختم و امروز در مراسم خاک‌سپاری این انسان آزاده شرکت کرده بودند اکثرا به هیچ دین و خدایی معتقد نبودند بعضی‌هاشان فرزند یا خواهر و برادر کسانی بودند که در سال‌ها اول انقلاب اعدام شدند اما آن‌ها آمده بودند تا «منتظری» را تنها نگذارند آن‌ها در کنار کسانی قدم برمی‌داشتند که مسلمانان معتقدی بودند، در میان کسانی که آیت‌الله عظمی منتظری را به عنوان مرجع تقلید قبول داشتند. نمی‌دانم شاید بهایی‌ها و ارمنی‌ها و یهودی‌ها هم در این مراسم حضور داشتند. این بزرگی است! نه نشستن بر تختی که از پایه‌های‌اش خون می‌چکد. مجیزگویان قدرت، چشمان به ثروت است و دل‌شان از قدرت می‌ترسد و می‌لرزد اما انسان‌های آزاده‌ای که برای تشییع آیت‌الله منتظری آمده بودند نه تنها چیزی به دست نمی‌آوردند که ممکن بود همه چیز خود را از دست بدهند.
حتما تا کنون فیلم‌ها و عکس‌های بسیاری از این مراسم دیده‌اید و من قصد شرح و بسط زیادی ندارم. فضا اندوگین و در عین حال شاد بود. اندوهگین برای این که انسانی آزاده که پشتیبان جنبش بود را از دست داده بودیم و «شاد» برای این که در «قم» در مرکز حکومت دینی با صدای بلند و رسا مرگ دیکتاتور را می‌خواستیم. شاد بودیم برای این که می‌دیدم علی‌رغم تمام فشارها و ترس در دل‌ها انداختن‌ها و تجاوزها و شکنجه‌ها… باز مردم آمده‌اند تا یار خود را، تا یاورشان را، تنها نگذارند. شعارها مستقیم «قدرت مطلقه‌»ی ولایت فقیه را نشانه گرفت بود. مردم سرزنده و مشتاق و امیدوار بودند در خیابان که روان شده بودند به مناسبت عبور از محل‌های مختلف شعارهای متقاوتی می‌دانند. برخی از شعارهایی که من شنیدم و بعضا فریاد کردم از این قرار بود:

شعارهای مربوط به مراسم
× عزا عزاست امروز روز عزاست امروز/ ملت سبز ایران، صاحب عزاست امروز.
× منتظری نستوه راهت ادامه دارد/ حتا اگر دیکتاتور بر ما گلوله بارد.
× منتظری نمرده/ دیکتاتوره که مرده.
× روحانی آزاده/ آزادیت مبارک.
× روحانی واقعی/ منتظری، صانعی

پس از عبور از بسیج دانش‌آموزی
× بسیجی، سپاهی با این هم جنایت، خجالت خجالت.
× پول نفت گم شده/ خرج بسیجی شده.
× حسین حسین شعارتون/ تجاوز افتخارتون.
× بسیجی واقعی/ همت بود و باکری.

در باره‌ی رهبر
× این ماه ماه خون است/ یزید سرنگون است.
× اون که می‌گن عادله/ دروغ می‌گن قاتله.
× معاویه حیا کن/ سلطنت را رها کن.

در باره‌ی صدا و سیما
× مزدور چند گرفتی/ دوربین و دست گرفتی.
× بیست و سی، بیست و سی/ حیله‌ی عمرو عاصی.
× ننگ ما ننگ ما صدا و سیمای ما.

شعارهای مذهبی
× یا حجت ابن الحسن/ ریشه‌ی ظلم رو بکن.
× الله و اکبر.
× ابوالفضل علم‌دار/ ریشه ظلم و بردار.

در مورد موسوی و کروبی
× یاحسین میرحسین. (در حد وسیع)
× ابوالفضل علم‌دار/ کروبی رو نگهدار.
× کروبی بت شکن/ بت بزرگ رو بشکن.

سایر شعارها
× هموطن شهیدم/ خون تو پس می‌گیرم.
× تجاوز توی زندان/ این هم بود توی قرآن؟
× تاسوا، عاشورا/ پایان هر کودتا.
× محمود خائن/ آوره گردی/ خاک وطن را ویران کردی// کشتی جوانان وطن آه‌وواویلا/ کردی هزاران بی‌کفن آه‌وواویلا// مرگ بر تو/ مرگ بر تو.

چنین بود آخرین سفر انسانی که راضی به مرگ فرزندان این سرزمین نبود. عمری را با عزت سپری کرد و به ننگ و ذلتِ چسبیدن به قدرت گرفتار نشد و محبوب قلب‌های انسان‌هایی شد که روح خود را به ثروت و قدرت نفروختند. آزادی‌خواهی ادامه دارد و دوستانش روز به روز بیشتر می‌شوند و دشمنانش رو به نابودی دارد. به راستی که در بهار آزادی جای منتظری نیز مانند ندا و سهراب و کیانوش و آسا… خالی خواهد بود.